Εμείς αποφασίζουμε, πάντα, αν το ποτήρι είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο. Ακόμη και όταν δεν πρόκειται για ποτήρι. Γύρω μας υπάρχει μιζέρια, απελπισία. Αν ψάξεις τον κόσμο θα βρεις ατελείωτη δυστυχία και αδικία, και θα νιώσεις μίζερη βουλιάζοντας, χωρίς τέρμα, σε μιαν άβυσσο από θλίψη και ενοχή.
Αν ψάχνεις να βρεις τη μιζέρια, ένα είναι σίγουρο: ότι θα τη βρεις. Πρέπει απλά να γνωρίζεις τον τρόπο. Είναι εύκολο να παρασυρθείς και να το γυρίσεις στη μιζέρια και την αυτολύπηση. Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι μερικές απλές επιλογές στη ζωή σου.
1. Να είσαι πάντα το θύμα
Αν θέλεις να ζήσεις στη χάλια πλευρά της ζωής δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος από το να αποφασίσεις ότι τίποτα δεν είναι σφάλμα δικό σου και ότι δεν υπάρχει τίποτα να κάνεις για να βελτιώσεις οτιδήποτε. Οτιδήποτε στραβό συναντάς είναι μία κοσμική αδικία που είσαι ανήμπορή να πολεμήσεις.
Αν παρατηρήσεις, θα δεις ότι πολλοί άνθρωποι αναλαμβάνουν την ευθύνη για ό,τι τους συμβαίνει στη ζωή. «Δουλεύω μεν πιο πολύ, αλλά τι να γίνει, πήρα προαγωγή!»
Γιατί να αποδεχτείς οποιαδήποτε ευθύνη, γιατί να κοιτάξεις να εκμεταλλευτείς κάθε περίσταση, όταν μπορείς καλύτερα να κάνεις μονίμως το θύμα και να απαιτείς τη συμπάθεια και την υποστήριξη όλων; Όταν επιλέγεις να γίνεις συναισθηματικό βαμπίρ, στην ουσία γκρινιάζεις και παραπονιέσαι για την αδιάκοπη πλημμύρα των προσωπικών αδικιών που αποτελεί τη ζωή σου –και εκ παραλλήλου νιώθεις και δικαιωμένη, απορροφώντας την ενέργεια και το χρόνο του κοσμάκη που σε περιβάλλει.
2. Κανείς δεν σε καταλαβαίνει ποτέ
Από δω και στο εξής δυο κατηγορίες ανθρώπων υπάρχουν στον κόσμο. 1. Εκείνοι που συμφωνούν μαζί σου. 2. Εκείνοι που έχουν άδικο. Αυτό που καταλαβαίνεις όταν είσαι μίζερη, είναι ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν σε καταλαβαίνουν.
Δεν καταλαβαίνουν τι έχεις περάσει. Δεν έχουν βιώσει τις δυσκολίες που σε σημάδεψαν. Αν μονάχα μπορούσαν να νιώσουν πόσο σου φώναζε η μαμά σου. Τι σήμαινε για σένα που ο δεύτερος γκόμενος σου σε παράτησε με ένα ξερό μήνυμα. Αν μονάχα. Τότε θα είχαν, ίσως, μια ιδέα για την τρομερότατη μοναξιά της ζωής σου.
Όοοοχι, όμως, είσαι μόνη σου. Σε αυτόν τον πλανήτη των εφτά δισεκατομμυρίων ανθρώπων οι εμπειρίες σου είναι τόσο μοναδικές και απερίγραπτες, ώστε οποιοσδήποτε προσπαθήσει να έρθει σε επαφή μαζί σου ή να σε καταλάβει, είτε να σε πατρονάρει θέλει είτε είναι τέρμα χειριστικός.
3. Διαφωνείς για όλα. Μα όλα.
Αφού όλα είναι χάλια και κανείς δεν σε καταλαβαίνει. Είσαι λοιπόν καταδικασμένη να περάσεις τη ζωή σου προσπαθώντας να πείσεις τους ανθρώπους πόσο άδικο έχουν, για τα πάντα.
Ο κανόνας αυτός είναι ιδιαιτέρως σημαντικός για την περίπτωση που θα προσπαθήσει κανάς δόλιος να σε βοηθήσει. Αν προσπαθήσει να σε βοηθήσει θα θελήσει να σε καταλάβει. Και προκειμένου να σε καταλάβει, θα βρεις εσύ την ευκαιρία να του εξηγήσεις τι άδικο που έχει για την κατάστασή σου.
Σου λένε ας πούμε να βρεις μία καλύτερη δουλειά, γιατί αυτή που έχεις τώρα είναι μαύρο χάλι. Μα δεν καταλαβαίνουν πως η αγορά εργασίας είναι χάλι ακόμη πιο μαύρο. Έπειτα, μην ξεχνάμε που δεν πήγες και σε κανένα από κείνα τα καλά πανεπιστήμια.
Κι έτσι έχεις την ευκαιρία να τους εξηγήσεις πως δεν διαθέτεις τα κονέ. Πρέπει να τους εξηγήσεις πώς και γιατί είναι καλύτερα να συνεχίσεις την άθλια δουλειά σου με τους αθλιότερους συναδέλφους σου, το πανάθλιο αφεντικό και τα χέσε μέσα λεφτά παρά, βρε παιδί μου, να γυρίσεις σπίτι σου, να τα ξεχάσεις όλα και να ψάξεις κάτι καλύτερο.
Το μέγεθος της δυστυχίας σου μπορεί να είναι πολύ τρομακτικό για κάποιους ανθρώπους. Μερικές φορές οι άνθρωποι προσποιούνται πως σε κατανοούν. Παρά τις αγνές τους προθέσεις, συμφωνούν μαζί σου κατ’ ουσίαν επειδή σε λυπούνται. Κι έτσι πρέπει να θυμίζεις σε αυτούς τους χειριστικούς κόπανους ότι δεν κατανοούν, στην πραγματικότητα, το απύθμενο βάθος της λίμνης από δυστυχία όπου λούζεται η ψυχή σου κάθε ώρα και στιγμή.
Μερικοί μάλιστα, φεύ, θα τολμήσουν να πουν ότι συμπάσχουν, ότι κατανοούν ακριβώς πώς αισθάνεσαι. Τι μπάσταρδοι. Τι υπερόπτες, να φαντάζονται ότι μπορούν να προσεγγίσουν την οδύνη σου! Καλά θα κάνεις να τσακωθείς και με δαύτους.
Γιατί να είσαι μίζερη;
Φαντάζομαι λοιπόν πως ήδη λες: «Ωραία, με όλα αυτά που γράφεις ήδη αισθάνομαι πολύ χειρότερα με τον εαυτό μου. Αλλά γιατί να θέλω να παριστάνω τον μίζερη κάθε ώρα και στιγμή όπως ισχυρίζεσαι;»
Χαίρομαι που ρώτησες, φίλη μου.
Όταν είσαι μίζερη, μπορείς να αισθάνεσαι ασφαλής στην θυματοποίησή σου, πράγμα βολικότερο από την ανασφάλεια της υπευθυνότητας. Είναι τρομακτικό να δρας και να αλλάζεις τον κόσμο και τον εαυτό σου. Είναι καλύτερο να είσαι λυπημένη, παρά να είσαι φοβισμένη.
Όταν είσαι μίζερη κανείς δεν θα περιμένει τίποτα από σένα. Πάντα θα ‘χεις μια δικαιολογία ή κάποιον άλλον να φταίει, όταν τα πράγματα πηγαίνουν στραβά (που στάνταρ συμβαίνει).
Όταν είσαι μίζερη νιώθεις ότι ο κόσμος όλος είναι εναντίον σου, κι όχι ότι ο κόσμος κατά βάση σε αγνοεί, ότι πρέπει να εργαστείς για να κερδίσεις το θαυμασμό και την επιρροή που τόσο απελπισμένα ποθείς. Όταν είσαι μίζερη μπορείς να περιμένεις να έρθουν να σε σώσουν αντί να κοιτάξεις πώς θα σωθείς από μόνη σου. Όταν είσαι μίζερη, μπορείς να προσποιηθείς ότι ο κόσμος σε μισεί. Έτσι κανείς δεν θα καταλαβαίνει πόσο πολύ μισείς τον εαυτό σου.