Δεν αξίζει πάντα να θυσιάζεσαι για έναν ερώτα (ή ΤΟΝ έρωτα). Ένα από τα πιο βασικά πράγματα όταν βρισκόμαστε σε μία σχέση, είναι το να μπορούμε να σκεφτούμε, πέρα και έξω από τον εαυτό μας, τις ανάγκες και του άλλου προσώπου. Σύμφωνοι σε αυτό. Όμως, αναρωτήθηκες ποτέ; Τι ακριβώς θα θυσιάσουμε και για ποιον; Αξίζει τον κόπο;
Ειδικά στις ερωτικές σχέσεις είναι φυσιολογικό να θυσιάζουν δύο άνθρωποι τις προσωπικές τους επιθυμίες, κάποιες φορές και τον χρόνο τους προκειμένου να βρίσκονται ο ένας με τον άλλο. Είναι φυσιολογικό, είναι υγιές, είναι όμορφο.
Αν όμως φτάσουμε στο σημείο να θυσιάζουμε τον αυτοσεβασμό μας, τη σωματική μας ακεραιότητα, τις φιλοδοξίες και τους στόχους μας στη ζωή, απλώς και μόνο για να είμαστε με κάποια, τότε η σχέση μας γίνεται προβληματική.
Ειδικότερα για μια ερωτική σχέση, που θα έπρεπε να εξάρει την ατομικότητά μας, όχι να την καταστρέφει ή να τη διαστρέφει. Αν βρεθούμε ποτέ στη θέση να ανεχόμαστε κακοποιητικές συμπεριφορές τότε έχουμε αφήσει το άλλο πρόσωπο της σχέσης να μας ακυρώσει, και αν δεν προσέξουμε μπορεί να καταλήξουμε φάντασμα του εαυτού μας.
Κάνε το τεστ της φιλίας
Μία από τις παλιότερες συμβουλές σε μία σχέση είναι αυτή: εσύ και ο σύντροφός σου πρέπει να είστε οι καλύτεροι φίλοι. Προσοχή και εραστές αλλά και φίλοι. Πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να μπορείς να περάσεις χρόνο με τον σύντροφό σου σαν να ήταν ο κολλητός σου. Να επικοινωνείς μαζί του. Να διασκεδάζεις.
Προσοχή: δεν λέμε ότι πρέπει ή μπορεί να αντικαταστήσει τις φίλες σου, αλλά σίγουρα πρέπει να μπορείς να περνάς χρόνο μαζί του, όπου να περνάτε και οι δύο καλά.
Και τώρα έρχεται η ώρα του τεστ: Για να σκεφτούμε όμως. Θα ανεχόσουν τη συμπεριφορά του συντρόφου σου αν προερχόταν από την καλύτερη σου φίλη;
Σκέψου το λίγο. Η απάντηση, αν η σχέση είναι δυσλειτουργική, είναι όχι.
Θυμάμαι μια νεαρή κοπέλα που είχε μόλις παντρευτεί. Με τον άνδρα της ήταν τρελά ερωτευμένη. Και παρά το γεγονός ότι εκείνος ήταν άνεργος για χρόνια (και όχι λόγω κρίσης), ότι δεν είχε δείξει κανένα ενδιαφέρον να συνεισφέρει στα οικονομικά, ούτε για την οργάνωση του σπιτιού τους, ότι την παρατούσε συχνά πυκνά για να συναντήσει τους φίλους του, και παρά το γεγονός ότι συγγενείς και φίλοι της είχαν εκφράσει τις καθόλου αδικαιολόγητες ανησυχίες τους σχετικά με τον εν λόγω τύπο, εκείνη, μολαταύτα, τον παντρεύτηκε.
Και κάποτε ο έρωτας πέρασε. Και κάποτε, προσγειώθηκε στην πραγματικότητα. Πέρασε ένας χρόνος από το γάμο, εκείνος ακόμη άνεργος, να γεμίζει το σπίτι σκουπίδια όταν αυτή έλειπε στη δουλειά της, να την λέει γκρινιάρα και κακομαθημένη κάθε φορά που τολμούσε να του πει μια κουβέντα. Και να την παρατάει συνεχώς για να βγαίνει με τους φίλους του-μην ξεχνιόμαστε.
Η κοπέλα αυτή βρέθηκε στην κατάσταση που βρέθηκε ακριβώς επειδή είχε επιλέξει να αγνοήσει τα σημάδια που ήδη υπήρχαν. Είχε ανάγει τον έρωτά της σε κάτι το ιδανικό. Άκουγε τους συναγερμούς να χτυπάνε, έβλεπε τα κόκκινα σημαιάκια. Αλλά συνέχιζε παρ’ όλ’ αυτά.
Ίσως να πίστευε πως η αγάπη σημαίνει αυτομάτως και συμβατότητα. Αλλά δεν συνέβη έτσι. Όταν οι άνθρωποί της τής επεσήμαιναν τα προβλήματα, εκείνη πίστευε πως όλα θα διορθώνονταν με τη δύναμη της αγάπης. Τίποτα δεν διορθώθηκε. Και αφού όλα συνέχισαν να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο, απευθύνθηκε στους φίλους της για να την συμβουλεύσουν για το πώς θα μπορούσε να συνεχίσει να θυσιάζεται, κι άλλο ακόμη με τον χρόνο της και την ενέργεια της, προκειμένου να λειτουργήσει η σχέση.
Φυσικά, η σχέση δεν λειτούργησε.
Γιατί λοιπόν να θυσιάζεσαι και να ανέχεσαι συμπεριφορές από τον σύντροφό σου που ποτέ, μα ποτέ, δεν θα ανεχόσουν από τις φίλες σου;