Όταν προσπαθείς να αποκτήσεις μια νέα δεξιότητα, ανεξαρτήτως του αν πρόκειται για κάποια ξένη γλώσσα, ένα άθλημα, ένα μουσικό όργανο ή ακόμα και οι επικοινωνιακές δεξιότητες, πρέπει να περάσεις από πολλά διαφορετικά στάδια και από την αποτυχία.
Στο πρώτο στάδιο, απλά περπατάς στο σκοτάδι. Έχεις μόνο μια ασαφή ιδέα του τι πρέπει να κάνεις και καθόλου εμπειρία. Το μόνο που ξέρεις είναι ότι είσαι χάλια. Πολύ. Το ξέρεις όμως, είναι αρχή ακόμα, οπότε δεν σε πειράζει και πολύ.
Στο επόμενο επίπεδο, όπου αρχίζεις να αποκτάς εμπειρία και να δίνεις χρόνο, αρχίζουν και τα πιο δύσκολα. Υπάρχουν φορές που κάνεις κάτι σωστά και χαίρεσαι, αλλά αμέσως μετά ξαναδοκιμάζεις και τα πας χάλια. Βάζεις που και που το τρίποντο, αλλά τα περισσότερα σουτ τα χάνεις. Κατανοείς τη θεωρία, αλλά στην πράξη δεν τα πας και πολύ καλά.
Αυτή φίλη μου είναι η λεγόμενη περίοδος του πόνου, όπου οι απορρίψεις και οι αποτυχίες γίνονται ακόμα πιο δύσκολες από τις εκάστοτε μικρές εκλάμψεις επιτυχίας που δεν φαίνεται να μπορείς να επαναλάβεις καθόλου ξανά.
Και τον πόσο πολύ πόνο μπορείς να τελικά να αντέξεις βασίζεται στο ακόλουθο κρίσιμο ερώτημα: Έχεις αγαπήσει την αποτυχία;
Ο φόβος μας για την αποτυχία
Όταν αντιμετωπίζουμε την αποτυχία σαν ένα γεγονός «όλα ή τίποτα», είναι φυσικό να αρχίσουμε να την φοβόμαστε. Στο κάτω κάτω, γιατί να θες να αντιμετωπίσεις την ταπείνωση, την απογοήτευση και την κριτική που προέρχονται από την αποτυχία;
Από φυσικού μας τείνουμε να αποφεύγουμε πράγματα που μας φαίνονται επίπονα ή δύσκολα ή αγχωτικά.
Φυσικά όμως, όταν φοβάσαι να αποτύχεις, καταλήγεις να φοβάσαι να προσπαθήσεις.
Όταν δεν προσπαθείς, είναι από πολλές απόψεις πολύ πιο άνετο. Όταν δεν κάνεις την προσπάθεια, τότε μπορείς να απολαμβάνεις τις πιθανότητες του τι θα μπορούσε να είχε συμβεί, χωρίς να έχεις κανένα ρίσκο.
Μπορείς να απολαμβάνεις την λάμψη της δυνητικής επιτυχίας, αντί να βάζεις τον εαυτό σου αντιμέτωπο με την πιθανή αποτυχία. Και κατά ειρωνικό τρόπο, το ότι η αποτυχία είναι απλά πιθανή κάνει τα πράγματα χειρότερα.
Ρώτα οποιονδήποτε καλλιτέχνη ή συγγραφέα: Δεν υπάρχει τίποτα πιο φοβιστικό από μια λευκή σελίδα ή καμβά, γεμάτα από άπειρες δυνατότητες. Όσο μεγαλύτερη η δυνατότητα επιτυχίας, τόσο πιο μεγάλη και η δυνατότητα αποτυχίας.
Δυστυχώς φίλη μου, η δυνατότητα χωρίς πρόθεση μαζί της, απλά χαραμίζεται. Το να περνάς χρόνο εστιάζοντας στις δυνατότητες δεν είναι παρά μάταιο. Μπορεί να νιώθεις καλά όταν το κάνεις, αλλά δεν σε οδηγεί πουθενά. Το μόνο που κάνεις είναι να σπαταλάς πολύτιμη πνευματική ενέργεια σε ένα φτωχό υποκατάστατο της πραγματικής επιτυχίας, το οποίο θα σε αφήσει ανικανοποίητη και δυσαρεστημένη. Και το κυριότερο από όλα σε αφήνει χωρίς να μάθεις τίποτα.
Θες να γίνεις πιο επιδέξια κοινωνικά και να κερδίζεις το ενδιαφέρον των άλλων; Δες εδώ
Γιατί πέφτουμε;
Γιατί πέφτουμε; Για να μπορέσουμε να μάθουμε πώς να ξανασηκωνόμαστε.
Γιατί αποτυγχάνουμε; Για να μπορέσουμε να μάθουμε πώς να επανακάμπτουμε.
Αν περνάς το χρόνο σου τόσο φοβισμένη για τα πιθανά λάθη, οπότε αποφεύγεις να κάνεις το οτιδήποτε, τότε κάθε λάθος θα σε σημαδεύει για πάντα.
Το να μην αφήνεις τα λάθη και τις αποτυχίες να σε καταστρέψουν, είναι σημαντικό μέρος της εξέλιξής σου. Πονάει, αλλά είναι πόνος που σε εμπνέει να μάθεις και να προχωρήσεις μπροστά. Ένα από τα κύρια πράγματα που κερδίζεις όταν είσαι ανοιχτή στην αποτυχία είναι ότι αντί να την φοβάσαι, μαθαίνεις πώς να ξαναπατάς στα πόδια σου και να αρπάζεις τη νίκη μέσα από τα δόντια της ήττας.
Σκέψου έναν κωμικό, που βγαίνει στη σκηνή και τα πάει χάλια. Έχει ένα μικρό χρονικό παράθυρο: είτε μπορεί να καταρρεύσει και να αφήσει το σκετς του να καταστραφεί, είτε μπορεί να προχωρήσει μπροστά και να σώσει την κατάσταση.
Αυτό όμως είναι κάτι που δεν μπορείς να μάθεις να κάνεις χωρίς να είσαι εξαρχής διατεθειμένη να κάνεις λάθη.
Το να μην φρικάρω και να μην τα χάνω με κάθε λάθος είναι κάτι που με έχει σώσει πολλές φορές όταν εξασκούμουν στις κοινωνικές δεξιότητες. Τον πρώτο καιρό του ταξιδιού μου, είχα κι εγώ κοινωνικό άγχος. Υπήρχαν στιγμές που ξόδευα τόσο χρόνο να προσπαθήσω να πιέσω τον εαυτό μου να ξεπεράσει το άγχος και τον φόβο, που τελικά κόλλαγα και «πάγωνα» σε πολλές κρίσιμες στιγμές.
Αυτό φυσικά είχε ως αποτέλεσμα όποτε γνωρίσω κάποια κοπέλα να δείχνω στον …κόσμο μου κάτι σίγουρα καθόλου ελκυστικό. Και έπειτα γύρναγα στη θέση μου απογοητευμένος και σε άρνηση να μιλήσω σε άλλη γυναίκα.
Όταν άρχισα να καταλαβαίνω ότι μπορώ να αγαπήσω τα λάθη μου και να μην φοβάμαι την απόρριψη, ήταν η στιγμή που άρχισα να κατανοώ ότι επειδή έκανα κάποιο λάθος, δεν σήμαινε ότι καταστρεφόντουσαν όλα. Αν διατηρούσα την ψυχραιμία μου και δεν πανικοβαλλόμουν, όχι μόνο μπορούσα να επανακάμψω, αλλά μπορούσα να γυρίσω και την κατάσταση υπέρ μου.
Και κάπως έτσι έριξα τον εαυτό μου με τα μούτρα στην εξάσκηση. Όταν τελικά μπόρεσα να αποδεχτώ ότι το σημαντικό είναι να μάθω από τα λάθη μου, τότε όλα έγιναν πιο εύκολα και πιο απλά.
Με κάθε λάθος, έπαιρνα το χρόνο μου, επεξεργαζόμουν αυτό που συνέβη, τι έκανα καλά και τι λανθασμένα και προχωρούσα. Όσο πιο πολλές γνωριμίες έκανα με καθαρό μυαλό και πνεύμα μάθησης, τόσο περισσότερο μπορούσα να εστιάσω στα πραγματικά ζητήματα και να τα διορθώσω.
Καθόλου άσχημα, αν το συγκρίνεις με το άγχος της πρώτης περιόδου.
Άλλωστε κάπως έτσι προχωράς από τον πόνο της αρχής στην πείρα της εμπειρίας. Αγκαλιάζεις τις αποτυχίες σου και μαθαίνεις μέσα από αυτές. Τις γιορτάζεις. Γιατί είναι ο καλύτερος δάσκαλος που έχεις.
Και από όσες περισσότερες αποτυχίες μάθεις φίλη μου, τόσο πιο έτοιμη θα είσαι για την επιτυχία.