Θα είμαι ειλικρινής, έχω ασχοληθεί πολλά χρόνια με την αυτοβελτίωση. Έχω συναντήσει πολλές ιδέες, πολλές θεωρίες, έχω αναπτύξει και μερικές δικές μου. Αλλά αυτό που ακολουθεί είναι μια από τα σημαντικότερες αλήθειες που συνάντησα στη ζωή μου.
Η δράση δεν είναι απλώς το αποτέλεσμα της κινητοποίησης. Είναι και η αιτία κάθε κινητοποίησης.
Πολλές γυναίκες πρέπει κάπως να κινητοποιηθούν για να περάσουν στη δράση. Και κινητοποιούνται, διεγείρονται δηλαδή, συνήθως από κάποια έμπνευση, κάποιο έντονο αίσθημα.
Ας πούμε, κινητοποιούνται ώστε να μελετήσουν για το διαγώνισμα που ακολουθεί. Φοβούνται τις συνέπειες αν αποτύχουν. Ή, καταπιάνονται με την εκμάθηση ενός μουσικού οργάνου αν αισθανθούν ότι τους εμπνέει, η ίδια η μουσική και η συγκίνηση που αυτοί προκαλεί στους ανθρώπους που θα τους ακούσουν να παίζουν.
Και τις περισσότερες στιγμές τις ζωής μας, μας λείπει η έμπνευση. Αισθανόμαστε ληθαργικές, απαθείς, δεν έχουμε στόχους ή αν έχουμε, δεν κινητοποιούμαστε αρκετά ώστε να τους πραγματώσουμε.
Έμπνευση –> Κινητοποίηση —> Επιθυμητή δράση
Υπάρχει λοιπόν ένα πρόβλημα όταν λειτουργούμε σε αυτό το πλαίσιο: συχνά η δράση και οι αλλαγές που τόσο χρειαζόμαστε στη ζωή μας, είναι αποτέλεσμα αρνητικών αισθημάτων που ταυτόχρονα μας εμποδίζουν να δράσουμε.
Αν κάποια, για παράδειγμα, έχει ως στόχο να ξαναφτιάξει τη σχέση της με τη μητέρα της, τα συναισθήματα της κατάστασης αυτής (πόνος, μετάνοια, προσπάθεια να αποφύγεις το συγκεκριμένο πρόσωπο) αντιτίθενται πλήρως στη δράση που πρέπει να αναλάβει ώστε να έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Πρέπει να αντιμετωπίσεις το γονιό σου, πρέπει να επικοινωνήσεις, πρέπει να είσαι ειλικρινής. Αν θες να χάσεις βάρος και ταυτόχρονα αισθάνεσαι ντροπή για το σώμα σου όπως είναι τώρα, πιθανώς το να πας σε ένα γυμναστήριο μάλλον θα υπερδιπλασιάσει τα αρνητικά αισθήματα εκείνα που σε κρατάνε τόσα χρόνια να παχαίνεις στον καναπέ σου.
Τα παλιά μας τραύματα, οι ανεκπλήρωτες προσδοκίες μας, το αίσθημα της ενοχής, της ντροπής και του φόβου συχνά μας κινητοποιούν προς εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από την επιθυμητή.
Πώς κινητοποιούμαστε
Είναι λίγο φαύλος κύκλος. Μία ατέρμονη λούπα. Έμπνευση- κινητοποίηση -δράση –έμπνευση- κινητοποίηση-δράση κ.λπ.
Η δράση προκαλεί συναισθηματική αντίδραση, προκαλεί κινητοποίηση και έμπνευση για να προχωρήσεις σε περισσότερη δράση και πάει λέγοντας. Αν εκμεταλλευτούμε τη γνώση αυτή μπορούμε να επαναρυθμίσουμε το σκεπτικό μας ως εξής: Δράση – Έμπνευση – Κινητοποίηση.
Το συμπέρασμα είναι ότι αν σου λείπει η κινητοποίηση, το κίνητρο για να κάνεις μία σημαντική αλλαγή στη ζωή σου, τότε προσπάθησε να κάνεις κάτι, οτιδήποτε και αν είναι αυτό, και μετά να δρέψεις την αντίδραση στη δράση σου αυτή ως κίνητρο για να κινητοποιήσεις τον εαυτό σου.
Εγώ το λέω «η Αρχή του Κάνε Κάτι». Και την ανέπτυξα τυχαία πριν χρόνια, όταν δούλευα σύμβουλος και βοηθούσα ανθρώπους που οι φόβοι τους και η απάθεια τούς είχαν μουδιάσει και τούς είχαν μαγκώσει κάθε αίσθημα δραστηριοποίησης.
Πώς μπορείς να κινητοποιηθείς; Κάνε το πρώτο βήμα. Κάνε Κάτι.
Ξεκινούσα με την πολύ πραγματιστική δήλωση: με πληρώσατε για να έρθω. Άρα, κάντε κάτι. Δεν με νοιάζει τι, κάντε κάτι.
Και εκείνο που διαπίστωνα ήταν ότι όταν έκαναν κάτι, αδιάφορο πόσο ασήμαντο, αμέσως αισθάνονταν την έμπνευση, την ανάγκη, να κάνουν κάτι ακόμη. Σαν να έστελναν στους εαυτούς τους ένα σήμα: «Αφού το κατάφερα αυτό, τότε μπορώ και περισσότερα». Και έτσι, σταδιακά, το προχωρούσαμε.
Θες να αποκτήσεις κίνητρο για οτιδήποτε; Κάνε κάτι
Με τα χρόνια, εφαρμόζω και στον εαυτό μου την αρχή του «Κάνε Κάτι».
Έχω τη δική μου δουλειά. Δεν μου αρέσει να έχω αφεντικά να μου λένε τί και πώς. Παίρνω ρίσκα, επενδύω και διακινδυνεύω. Όχι μόνο οικονομικά αλλά και συναισθηματικά. Δεν είναι ότι δεν με τσακίζει πού και που. Δεν είναι ότι δεν έχω τις ανασφάλειές μου, τις αβεβαιότητές μου.
Και όταν κανείς δεν υπάρχει κοντά σου να σε δραστηριοποιήσει, τότε είναι εξαιρετικά εύκολο να κάτσεις στην πολυθρόνα σου και να αφεθείς στην τηλεόραση. Τα πρώτα χρόνια που δούλευα μόνη, περνούσαν εβδομάδες χωρίς σπουδαία βελτίωση. Ήμουν τόσο αγχωμένη με όσα είχα να κάνω και συχνά έμπαινα στον πειρασμό να τα αναβάλω.
Έμαθα γρήγορα ότι όταν πίεζα τον εαυτό μου να εκπληρώσω κάποιους στόχους, έστω και μικρούς, οι μεγαλύτεροι στόχοι μου φαίνονταν μετά ευκολότεροι. Όποτε είμαι αγχωμένη εφαρμόζω την αρχή του Κάνε Κάτι.
Είναι ευκολότερο να κάνεις πολλά, όταν έχεις ξεκινήσει κάνοντας κάτι απλό. Και τελικά, προκύπτει και η διάθεση για εκείνο που πραγματικά πρέπει να κάνεις. Το κίνητρο, η κινητοποίηση που λέγαμε παραπάνω, σου έρχεται φυσικά. Η έμπνευση είναι γνήσια. Είναι ένας πολύ ευχάριστος τρόπος αυτός για να εκπληρώνεις τους στόχους σου.
Άκουσα πρόσφατα μία ιστορία για κάποιον που είχε γράψει πάνω από 70 βιβλία. Πώς το κατάφερε τον ρωτούσαν. Και εκείνος είπε, 200 παλιολέξεις την ημέρα. Η ιδέα εδώ είναι ότι πίεσε τον εαυτό του να γράψει τις 200 παλιολέξεις και τελικά η ίδια η δραστηριότητα της γραφής τον ενέπνευσε ώστε να γράψει και τις χιλιάδες όμορφες λέξεις.
Το σκεπτικό αυτό είναι εξαιρετικά χρήσιμο, και θα σου είναι εύκολο και να το υιοθετήσεις. Όσο περνάνε τα χρόνια τόσο πιο πολύ πείθομαι ότι η επιτυχία δεν έχει να κάνει ούτε με την τύχη ούτε με τα ταλέντα, αλλά με την δράση.
Μπορείς να επιτύχεις κάτι χωρίς να ξέρεις πώς το πέτυχες. Μπορείς να επιτύχεις κάτι χωρίς να έχεις γεννηθεί με κάποιο σπάνιο ταλέντο. Αλλά να επιτύχεις κάτι χωρίς να κάνεις ποτέ τίποτα, αυτό είναι αδύνατο.